मोबाइलके रिङ्टोन
आज बद्री फे गुम्म बा । पानी पर्नासक करठ पानी फे पर निस्याकठो । जारक मार बुह्राइलबुह्राखारा पस्कक आँगीठे गिन्योर बैठल बाट । यी बरस महाजोरसे जार बह्रल बा । मझघरान मन्ह्ली आज मन्जोरी नाजाख घर बैठल बाटी । जार बह्रलक कारण स्कुलफे बिदा बा ।
‘आज असिन जार बा छाई ट्वार बाबा विदेश बाट कसिन अवस्थाम पो बाट । फोनम बटोइबोे त सब हाल खबर मज बा कठ । ट्वार डाडु फे काठमाडौँ पह्र गिल बा । ओहर फे अस्तह जार बा डाई कैख फोन कर्ल रह । टुह्र मजासे पहरदेहो छाई, टुन्हक बाबा परद्याशम असिन दुःख करट ।’ पस्कक आँगी ताप ब्याला आफन छाईसे कली । असौ मझघरान मन्ह्लक छावा एस.ई.ई. उत्तीर्ण कैक काठमण्डु पह्र गिल बाटिस् । अप्न निपह्रर्लक कारण छाइछावा दुःख नापाइट कैक मझघरान मन्ह्ला आफन छावाह काठमाडाँै पह्र पठैल बा । वाकर छावा काठमाडौँम पहरठिस् । छाई कक्षा ९ म गाउँक स्कुलिम पहर्टी बाटिस् । मझघरान मन्ह्ला विदेश गिलसे फे मन्ह्ली प्रायः आफन गाउँक मनैनसँग ज्याला मन्जोरी कर जैटी रठी । दु चार रूपया कमाख घर गृहस्थी धन्ल बाटी । ऊ गाउँक मनै प्राय सदरमुकामम लेबर, मिस्त्त,ि ढलान घर निर्माण कार्य असक विभिन्न मजदुरी कर्ठ ।
मझघरान मन्ह्लक कतार गैलक दुई बरस पुगटिस् । यहर छावा भर्खर काठमाडौं पह्र गैल बाटिस् । एकठो कहकुट बा जस्त मनैनसे लग्बो ओस्ट बान लागठ । सुधिर कक्षा ११ म पहर्ना भर्खरिक किशोरावस्थाके उमेरके आलाकाचा युवा हो । बाबा बिदेशम गैलक कारण वाकर लाग रूपया पैसक अभाव नैहुइटिस् । फोन कर्टि कि बाबा विदेशसे फटाकसे रूपया पठादेठिस् । सायद ओहमार हुई वाकर सँघसाथ करुइया फे मोजमस्ती कर्ना स्वभावके बाटिस् । संघरेन फे धेर बाटिस् । जहाँ गैलसे फे नास्तापानी खैलक बिल ओह टिरठ । संघरेन झन उही टिबोली मर्टि कठिस् ‘का चिन्ता कर्ठो यार । छात्तिम आँट ओ गोझुम गाठ बा कलसे जठ्याक फे बठिनेन् पटाजिठ का ।’ हुइना फे गाडी भाडा, नास्ता खर्च, सब ओह टिरठ । ओहमार वाकर धेर लौरेनसे हिमचिम बाटिस् । उही भित्ररसे मन निपरैलसे फे यहरतेहर डोनरके काम सुधिरसे काम चल्ना हुइलक कारण फेसबुक ह्वाटसप प्राय बठिनेनसे बिजी रहट सुधिर । वाकर कलेजम पहर्ना एन्जिला, सलिना, सन्ध्या, अमृता धेर गर्ल फे्रन्ड बनैल बा ।
टिनिन्न !! टिनिन्न !! मोबाइलके घण्टी बज्लिस् । मझघरान मन्ह्ला नम्बर हेरल काठमाडौंसे छावा सुधिरके फोन रलहिस् । प्रचण्ड गर्मीम काम कर्टि रहलम ऊ फोन उठाइल– ‘हेलो’
‘ह बाबा मै हुइटु । काठमाडौंसे सुधिर बोलटु । कलेजके फि तिर्ना पैसा चाहाल रह । ओहमार फोन कर्नु ।’
‘टम्की भर्खर दस दिन आघ त मै चालिस हजार रूपया पठादेनहु जे छावा ।’
‘अरे ! बाबा काठमाडौक बठाइ सहरम सारा रूपया पैसाबिना काम निचलट । महङ्गी ओस्त बा, गाडीम आउजाउ, घर भाडा, नास्ता खर्च यहरटेहर सब ओरागिल । परीक्षा आइटा, कलेजके फि फे टिर परल । फि निटिर्लसे परीक्षाम फेन बैठ निदेना कल बा । तुरुन्त पचास हजार पठादेह परल ।’ छावा कलिस् ।
बिचारा ! मझघरान मन्ह्लकठे रूपया नैरलहिस् । संघरेनसे सरसापट ऋण सापट कैक फट्से पैसा पठैटी कि गोहिनसे फुलमास कर्ना बाहार खुल्जिठिस् । फकाऊ पैसा देखाउ तमासा कहसक यी दुनिया पैसाम चलल बा । विदेशमसे पैसा अइटी कि आज सुधिर एन्जिला, सलिनासे बार रेष्टुरेन्टम पैसल बाट । दुनु पाँजर सुन्दरी बठिनेन्के बिचम बैठ्ख सुधिरके हाठम वियरके बोटल पक्रल बा । माइ डियर ऐस करो यार मै बाटु । ओह ब्याला कतारसे बाबक फोन अइठिस् ।
टिनिन्न !! टिनिन्न !! मोबाइलके घण्टी अइलिस् । मोबाइल ह्यारल बाबक फोन, उठाऊ कि निउठाऊ हुइठिस्, सुधिरह । क्या र्याक हुइल यार । उही झिझो लग्ठिस् । भर्खर ऊ बठिनेनसे झुम हुइल रह । एन्जिला फोन ह्यारट् – ‘टुहार बाबक फोन हो, उठाऊ न । टु त बातक फे सिपार बाटो, मिलादर्बो नि ।’ उसकैठिस् उही । ऊ फोन उठाइट– ‘हेलो, दर्शन बुवा !’
‘भाग्यमानी, आज दिन्ख पैसा पठादेल रनहु । पैले कि नाई कैख फोन कर्नु ।’
‘हजुर मै पासेक्नु । फोन करम कहटनहु फोन निलागल ।’
‘काल्ह फि टिर दारस् ओ मजासे पह्रिस् ।’
‘हा हा, आब मै क्वाठम परीक्षाके तयारी कर्टि बाटु, पह्रटु ।’
‘ए ! ल मजासे पह्रहो, छावा । मै पह्र नापाख म्वार जिन्दगी दुःखम बिटल बा, र्टै मजासे पह्रस् कैख यहाँ परदेशम टुन्हक लाग दुःख कर्टी बाटु ।
‘ल बाई बाबा ।’
एन्जिला– ‘वाह ! सुधिर टुहिन त मन्नु, यार । टु आपन बाबाह क्या मख्ख बनादेलो । यी अइड्या चाहिँ मन परल ।’
सलिना– ‘असिन बात छोरो यार । आज मस्टी कर्ना हो, फेनसे एक राउण्ड मगाऊ ना सुधिर ठनिक निपुलस लागता ।’
फेनसे बियरके चुस्की, सेक्वा, भुटुनम जम्ठ । अस्टहख कभु नगरकोट, कभु पशुपति त कभु दक्षिणकाली कर्टी । बाबक पठाइल पचास हजार कुछ दिनम झ्वाम्म पार ढारट् ।
यहर गाउँम मझघरान मन्ह्ली ज्याला मन्जोरी कैख छाईह पह्रैटी रठी । बहुत दिन पाछ मझघरान मन्ह्ली आफन छावाह फोन कर्ठी ।
‘हेलो’
‘हजुर डाई ढोग कर्नु ।’
‘भाग्यमानी, का कसिन खबर बा छावा ?’
‘सब मज बा । ओहर कसिन बा त डाई ?’
‘लम्मा सास टन्टी, ठिक बा कह परल । बर्खा आइ लागल । गाउँम सबजन डिह्वा ज्वाट लग्ल । ट्वार बिदा मिलटा कलसे घर आइस् कहटनहु ।’
‘झिझो मन्टी, आ डाई फे बात निबुझ्ठे । म्वार पह्राइ चलल बा । मै आइ नैसेकम मनैन लगाक जोटाइस् । मै घर अइम त पह्राइ छुटजाई । गाउँघरसक ठ्वार हो सहरम बैस्ख पहर्ना ।’
‘बिदा निमिल्ठो त रहिन्दे छावा ।’
विचारी ठ¥वा फे रूपया नैपठादेना, छावा फे घर निआदेना । दान दान रलक डिह्वा बारी बाँझो फे ढरक निहुइल । हरदिन कामक चिन्ता कर्ठी, मझघरान मन्ह्ली । कुछ दिन पाछ आपन ठ¥वाह फोन कर्ठी ।
टिनिन्न ! टिनिन्न !! ‘हेलो’
‘हेलो, के बोलटो ?’
‘मै हुइटु, सुधिरक डाई ।’
‘ए ए ! का कसिन खबर बात ओहर ?’
‘का हुई, घरम गर्ज परल बा । एक्को रूपया नैहो । सबजन डिह्वा बारी जोत सेक्ल मकै बोसेक्ल । टेक्टर, ठ्याकठ्याक्याले जोतैना फे पैसा निहो । ओहमार त फोन कर्नु ।’
‘टप्की भर्खर छावाह पैसा पठादेनु । आजकाल नै हो ओहफेन खोजखाज सरसापट कैक पठादेबु ।’
‘जैह्या फे छावाह केल पठैटु कठो । कत्रा रूपया लग्ठिस् वाकर ।’
‘का करट्या त एक त हम्र पह्र निपैली । छावाह सहरम धैख मजासे पह्राऊ कना इच्छा बा । हमारअसक पाछ दुःख नापाए कैक सोच्ठु । ओहमार त घर प¥यारसे अत्रा दूर कष्ट सहख बैसल बाटु ।’
‘यहाँ गाउँक मनै कत्रा बात कट्ठ मझघरान मन्ह्लीक ठर्वा त विदेश कमाए गिल बाटिस् । रूपया पैसक का हर्जा का मन्जोरी कर जिठो कठ । यी मनैनके न्वान मिर्चा किन्ना पैसा निरहठ । मनै विदेश जाख घर घडेरी जोरसेक्ल । ओह टुटल झोप्रीम बैस्ना रह कलसे का खाए विदेश बैठ परल बा ।’
मझघरान मन्ह्ला नाजावाफ होखन फोन धरल । यहर परदेशम कत्रा हन्डर ठक्कर खाइ परठ कना का पत्ता छुनकलीह । ‘मै यहाँ मर मर कमैटी बाटु । दुई चार पैसा हुइटी कि छावाह पठाइ परता । कसिक सम्झाऊ ।’ ऊ मनमन स्वाचट । ओभर ट्याम करम कलसे घरक लाग दानदान खर्च पानी पठाइ सेक्टु कि कैख १२ घण्टा काम कर्ना मझघरान मन्ह्ला दोसर दिनसे १६घण्टा कामम जुटल ।ड करिब एक महिना पाछ गाउँम घरखर्च पचास हजार पठादेहल । यहर रातदिन कामम खट पर्ना मझघरान मन्ह्लक स्वास्थ्य अवस्था फे बिग्रटि गैलिस् । कुछदिन पाछ सुधिरके फोन बज्लिस् ।
टिनिन्न ! टिनिन्न !! ‘हेलो’
‘हजुर बाबा ढोग कर्नु ।’
‘भाग्यमानी का कर फोन कर्ले ? छावा ।’
‘पैसा चाहल रह । ड्रेस किन्ना, किनाब किन्ना, ट्युसनके फि फे टिर्ना बा ।’
‘टप्की पठैलक पैसा काहा काहा खर्च कर्ले त ?’
‘ओत्र रूपयाले कै दिन चली सहरम । सब रूपया ओरास्याकल यहाँ नापुग्ख संघरेनसे ऋण सापट कर्ल बाटु ।’ बात सओर्ख बट्वाइल सुधिर ।
‘कठ्याक चाहाल बा ।’
‘साठी सत्तरी हजार हुई त पुग्जाई ।’
छावक फोनले मझघरान मन्ह्ला निस्तब्ध हुइठ । सहरम धैख छाईछावा पह्रैना कलक त गरिबनके लाग अभिसाप हो कि का कनासक फे लग्ठिस् । मजा शिक्षा देना लर्कनके भविष्य बनैना सपना सपनामै हुइना हो कि कनास मझघरान मन्ह्ला मनमन स्वाचट । भगवान कहट हु टैँ आँट मै पुगैम ज्या परी परी आपन कर्तव्य त करही परल कैख । कम्पनीसे पेश्की रूपया माङ्ख संघरेनसे सरसापट कैख आइ.एम.इ. कैदेहट ।
पैसा पैटिकी सुधिरके चालढाल ओह हुइटिस् । फुलमास कर्ना, बठिनेन घुमैना, रेष्टुरेन्ट बार जैना त वाकर लाग सामान्य होसेक्ल रलहिस् । आइ.एम.इ.से रूपया निकार्ख । आज फे आपन गर्ल फ्रेन्ड गोहिनसे रेष्टुरेन्ट छिरल बा । आधा रातसम ड्रिङ्क्स कर्लक क्वाठम आक लम्पसार हुइल रहठ । ओह ब्याला विदेशसे फोन अइठिस् । टिनिन्न ! टिनिन्न !! ऊ फोन ह्यारट आपन बाबक नम्बर देख्क एक फ्यारा रिस फे उट्ठिस् । फोन नाउठाक काट्देहट । फेनसे ओसहख फोनक घण्टी बज्ठिस् । अखिस ऊ फोन स्वीच अफ कैख सुट जाइट ।
वास्तवम ऊ दिन वाकर बाबा फोन नाकैख मझघरान मन्ह्लक मोबाइलमसे संघरेन कर्ल रलहिस् । काखर कि ऊ दिन मझघरान मन्ह्ला काम कर्टी कर्टी अचानक बेहोस् हुइल रह । तत्काल ओह कम्पनीम काम कर्ना कामदार मिल्ख अस्पतालम लैजैटी लैजैटी मृत्यु हुइल रलहिस् । ओहमार घर खबर करक लाग फोन कर्ल रलह तर छावक मोबाइल स्वीच अफ कर्लक ओहर्से वाकर जन्नीक मोबाइलम फोन कर्ठ ।
टिनिन्न ! टिनिन्न !! मोबाइलके घण्टी बज्लक सुन्ख मझघरान मन्ह्ली फोन उठाइल ।
‘हेलो’
‘हेलो, हजुर कतारसे फोन कर्ली ।’
‘सुधिरक बाबा हुइटो ।’
‘सुधिरक बाबक संघर्या मिठ्ठु हुइटु ।’
‘ए ए ! कुछु काम रह कि ? का कामले अत्रा रात फोन कर्लो त बताऊ ना ।’
‘हजुर……रह । सुधिरके बाबा ….. ’
‘का हुइलिन जे जनाऊ त सही ।’
‘आज दिन्ख अचानक बेहोस् हुइल रलह । अस्पताल लैगिलम डक्ट¥वा …. मृत्यु हुइल बात कल ।’ ओहमार फोन कर्ली हजुर । कम्पनीसे काल्ह नेपालम लास पठैना कल बा ।
ओत्रा बात सुन्टी कि मझघरान मन्ह्लीह धर्ती घुमसक लग्लिस्, भूकम्प आइसक लग्लिस् । विचारी का करु का निकरु चक्वागिल । आँखीभर आँस भलभल बह लग्लिस् । आपन सुटल छाईह उठाइल । ऊ हतरपतर आपन छावा सुधिरह फोन लागाइल अफसोच स्वीच अफ हुइलक कारण निलग्लिस् । ऊ रातभर रुइल । रानपासके छरछिमेक फे पत्ता पैलिन सबजन ऊ घर जुट लग्लिन् । सबजहन यी खबरले आफन्त इष्टमित्र चिन्ता व्यक्त कर लग्ल । मझघरान मन्ह्लीक रुइट रुइट सब आँस सुक सेक्ल रलहिस् । बिहान्ख गाउँक अग्घ्वा जीबलाल सुधिरह फोन लगाइल ।
टिनिन्न ! टिनिन्न !!! घण्टी बज्टी कि सुधिर फोन उठाइल – ‘हेलो’
‘सुधिर हुइटो ?’
‘हजुर मै सुधिर हुइटु । अप्नेक के हुइटी त ?’
‘मै ट्वार गाउँक जीबलाल काका हुइटु ।’
‘का कर सकारे फोन कर्लो त काका ?’
‘फोन त रात्टिए कर्लक हो । टोर फोन स्वीच अफ रह । भर्खर फोन लागल ।’
‘ओसिन का काम रह जे ?’
‘का रही दुःखक खबर बा । विदेशसे फोन आइल बा । ट्वार बाबा आव यी दुनियाम निहुइट । अचानक मृत्युके खबर आइल । आज बिदेशसे एयरपोर्टम बाकसम लास अइना हु । ओहर चाजोपाँजो मिलैहो । हमार गाउँक चेतनह फेन फोन कैदेरख्नु । सायद आब ट्वार ड्याराम अइम कहटह ।’
यी खबरले सुधिरके ग्वारा ल¥याकलुरुक हुइलिस् । संसार घुमसक लग्लिस् । तीन लोक चौध भुवन द्याखसक लग्लिस् । नाजावाफ होख निस्तब्ध हुइल सुधिर ।
-मान बहादुर चौधरी ‘पन्ना’
प्रकाशित मितिः १६ जेष्ठ २०८१, बुधबार ०५:०४
मानबहादुर चौधरी ‘पन्ना’ ।